Gedichten

Het eilandje mens

zacht maar
onverbiddelijk
trok tijd de
middag uit elkaar

er vielen gaten
die door paniek
niet meer te
dichten waren

realiteiten uit
andere dimensies
gingen voorbij in
totale vervreemding

waar wij verbonden
stootten zij af met
ongehoorde kracht
in botte interventie

nog drong het
niet op maar
liet zich zien zonder
raakpunt of emotie

wij wisten van de hel
maar dit ging ons
verstand te boven in
niet accepteren en geloven

het was geen séance of
buitengeestelijk scheuren
het eilandje mens voelde een
oceaan vol xenofoob gebeuren


wil melker

Actualiteits gedicht door: wil melker

Tweeten