Gedichten

Troost

De één vindt troost in de kerk,
een ander zoekt het in zijn werk.
Toch voelen beiden zich eenzaam
staan dan uren voor het raam.

Hun gedachten, zwart en duister
ze horen niet het zacht gefluister
in het lege deel in hun hart
ze voelen alleen maar smart.

Praten over de gemiste kansen
die door hun leven dansen.
Ze horen niet het geloof in hun leven
nee, het is allemaal zwart wat ze beleven.

Ook zien ze niet de kleine brug
die God hun geeft voor de weg terug.
Als die eenmaal is ontdekt
is het geloof weer tot leven gewekt.

Mensen die echt geloven kan ik soms benijden,
zij houden zich daaraan vast, met hoop op betere tijden.
Een stil gebed geeft hun wellicht kracht,
helpt hun tegen gevoelens van onmacht.

Geloven is nog niet op mijn pad gekomen,
wel het geloof in mezelf en in mijn dromen.
Misschien komt het met mij toch nog goed,
die gedachte brengt een glimlach op mijn snoet.

Christelijke gedicht door: Klaas48

Tweeten