Gedichten

De dauwdans

Het was een mooie, zonnige ochtend.
De weilanden bij het bos waren vol glinsterende dauwdruppels.
De hazen en konijnen werden er vrolijk van.We hebben de hele nacht gegeten en gerend," zeiden de diertjes tegen elkaar.

Maar nu gaan we eens samen dansen in die stralende dauw.
Ze pakten elkaar bij een poot. Op hun achterpoten hupten en sprongen ze in het rond. De dauwdruppels stoven naar alle kanten. De patrijzen en fazanten, die nu pas wakker waren, hadden zin om mee te doen.

"Wij vogels van de dag, spelen eens gezellig
met de dieren van de nacht," zei een oude fazant.
Poot in poot, vleugel in vleugel, poot in vleugel dansten de vogels en viervoeters wel een uur lang.

Eindelijk werden de hazen en konijnen moe; ze hadden eigenlijk allang moeten slapen. Gauw verdwenen ze in het bos, terwijl de fazanten en patrijzen in het veld wormen en zaadjes gingen zoeken.

De aardmannetjes, die in grote holen onder het weiland woonden, waren die ochtend al vroeg naar buiten gegaan. Met plezier hadden ze naar de vrolijke danspartij van de dieren gekeken. Een speels aardmannetje stelde iets voor:
Als er morgen weer zo'n mooie ochtend vol dauw is, gaan wij met die dieren dansen."De anderen waren het daar helemaal mee eens.

Gauw gingen ze weer hun holen in om hun baarden netjes te kammen. Hun ontbijt van gemberklontjes en rozenbottels smaakte heerlijker dan ooit.

Nauwelijks waren de aardmannetjes de volgende morgen wakker of ze gingen van holderdebolder naar buiten. Ze wisten wat ze wilden.
Een grote tegenvaller! Er was geen zon. Lage, grauwe wolken hingen boven de weiden. Je had natuurlijk helemaal geen dauw. Het gras was dof en koud.

De hazen en konijnen liepen naar het bos om te gaan slapen.
De fazanten en patrijzen kuierden langzaam heen en weer, pikten hier en daar wat op.
"Wat zonde," zei het oudste aardmannetje. "Maar ik weet wel wat. We jagen de wolken weg. Dan zal er weer zonneschijn en dauw zijn."

De aardmannetjes haalden hun pijlen en bogen;
ze schoten op de wolken. Voor onze wapentjes zullen de wolken bang worden, en dan weggaan,dachten ze.
De pijltjes kwamen hoog in de lucht en vielen weer neer. Maar de wolken gingen niet weg. Ze bleven... Ze gingen zelfs wat lager hangen.

De aardmannetjes konden hen bijna met de handen raken.
"Neen, dat helpt niet," jammerden ze. "Maar we vinden wel iets anders."
Even later zaten ze allemaal weer onder de grond. Hoe moesten ze die wolken wegjagen?
"Ik weet wel wat beters," zei iemand. "We gaan een groot vuur op de wei aanleggen.

Wolken kunnen geen hitte verdragen. Ja, dat zal vast helpen."
Overal klonk gemopper: "Moet al het gras verbranden? Zal die rook in onze holen komen? En wij allemaal stikken?"
Een ander aardmannetje had ook zijn voorstel: "We gooien kokend heet water naar de wolken."

Nog meer gepruttel: "Dat hete water valt dan terug op onze hoofden en schouders. Dan hebben wij dagenlang verschrikkelijke pijn."
"Komen jullie mee naar buiten?" zei het jongste aardmannetje.
Iedereen stond weer in het veld. Dikke mist! Ze konden haast niets zien.

Het jongste aardmannetje zette de handen aan zijn mond en schreeuwde: "Vogels, we kunnen jullie niet zien, maar jullie zijn er wel! Gaan jullie de wolken pikken! Jagen jullie de wolken weg!"

De vogels in de wei kwetterden lachend en joelend.
"Wij de wolken pikken? Wij kunnen zomaar door de wolken heen vliegen, dan voelen ze nog niets! Hahaha!"
Ja, alle vogels in het veld lachten. De vogels in het bos begonnen ook te lachen. "Hahaha, hoe kun je nu in wolken van damp pikken!!?"

Zelfs de bomen hadden geweldig veel plezier! Die schudden hard met hun takken van de lol. Door al die schuddende bomen begon het hard, steeds harder te tochten. Tenslotte begon het hard te waaien. De hele dag blies die wind vanuit het bos, want zolang hadden de bomen grote pret.

Hierdoor werden de wolken weggeblazen. 's Avonds waren ze allemaal verdwenen.De volgende morgen stond de zon stralend aan een helderblauwe hemel. In de wei dansten de aardmannetjes samen met de dieren van bos en veld. De dauwdruppels vlogen van pootjes vleugels en voetjes af.

© Han Messie

Kinder gedicht door: Han Messie

Tweeten