Gedichten

Geuren

De geur van brem en kamperfoelie,
brengt mij terug naar dagen van mijn jeugd.
Hoe ik probeerde ze te plukken,
mijn kinderhanden nog te klein
om hun verzet te breken.
Zelfs hun geur is sterker gebleken.

Nu ik oud ben, zie ik nog mijzelf als kind.
Dwalend over die grote paarse hei.
Elk bloempje speurend,
van tormentil tot rozenkransje
de gentiaan er ook nog bij.
De wilgenkatjes met hun zoete geur,
verbergend het kleine vogelnestje
met eitjes als van porselein,
heel zachtgroen van kleur.

Onbegrijpelijk dat ik daar als kind mocht zijn.
Niet meer voor te stellen.
Maar niemand keek er om naar mij.
Ik was niet bang toen.
Ik wist toch niet waarvoor.
Alleen maar jong en blij.

Toch woedde er een oorlog.
De hele wereld stond in brand
met miljoenen doden.
Gesneuveld, zogenaamd voor volk en vaderland.
Daarvan had ik nog geen weet,
stond nog aan geen enkele kant.

Mijn moeder huilde,
ik wist niet waarom.
Terwijl ik in haar armen schuilde
en probeerde haar te troosten,
zoveel ik kon.

Hoe kon ik nog onschuldig blijven
bij zoveel verdriet, bij zoveel pijn.
Toch brengt de geur van brem en kamperfoelie
zelfs uit die tijd een beetje zonneschijn.


Antje.

Kinder gedicht door: Antje.

Tweeten