Gedichten

Als was het gisteren....

Bij het huisje waar mijn moeder woonde,
ligt een groot deel van mijn hart verborgen,
met zoveel blijdschap, zoveel vreugd.
Mijn kind zijn zonder zorgen.

Ik zie in mijn gedachten,
het vrouwtje met haar schort.
Hoe ze de kippen voerde,
zo lang geleden.... en toch zo kort.

De vlier met grote witte schermen,
viooltjes in wel duizendvoud
Met veel ruimte om te spelen,
waar ik lief was en soms stout.

De hei waar ik als kind graag speelde.
Er groeiden bramen zwart en zoet.
Ik ruik de kamperfoelie,
de brem zo gloeiend geel in overvloed.

Uren kon ik daar dan zitten,
mijn handen spelend in het warme mulle zand.
Tot ik haar stem dan hoorde roepen.
Mijn naam, moeiteloos, over heel die afstand.

Dan holde ik naar huis,
bloempjes plukkend in het gras.
Die gaf ik dan aan haar.
Toen nog niet beseffend....

Hoe gelukkig ik wel was.

Antje.

Levens gedicht door: Antje.

Tweeten