Gedichten

Alzheimer 1

Ziet men haar niet?
Zelfs als zij praat, kijkt niemand om.
Draagt zij daarom
haar handtas als een schat?
Zoveel daarin om te bewaren?

Reeds jaren kijkt zij heel verbaasd
met oude ogen in het rond,
vindt soms zichzelf,
dan weer gebogen
worden de lijnen om haar mond.

Vervreemd sloft zij door wandelgangen,
zoekt op de deuren naar een naam,
staat voor een raam en wuift naar niemand,
naar schaduwen die ginder gaan.
Soms in haar kamer, vanuit de hoeken,
komt een vermoeden haar bezoeken.




























7

Levens gedicht door: Pierre Van Laeken

Tweeten