Gedichten

Avond

De maan staat groot en helder aan de avondhemel,
Het licht verspreidt zich sprankelend over het meer.
In een lichte rimpeling, door een koele avondbries,
Als in een zilveren schittering, spiegelend en teer.

De bomen op de oever, tekenen zich af.
Ze staan daar, onder groene kruinen in het donker,
als zwarte silhouetten,
Onder het immense stergeflonker.

Een lichte nevel stijgt nu uit het water,
Verspreidt een bitt’re geur van gras en rottend blad.
De bomen lijken haast te zweven,
Drijven als boten boven het wazig nat.

De nacht daalt nu volledig neer,
Geen vogel laat zich horen.
Heel de natuur komt nu tot rust.
Ligt als in een droom verloren.

Geduldig wachtend op een nieuwe dag.

Levens gedicht door: Antje.

Tweeten