Gedichten

Dementie

Ik mis je
Twee armen om te schuilen
Een schouder om op te huilen
Ja, ik mis je

Een knipoog, onuitgesproken woorden
Twee zielen, twee akkoorden
Ja, ik mis je

Al die pijn die je niet hebt verdiend
Je was m'n man maar werd mijn kind
En toch, ik mis je

Onze hemel was niet immer blauw
Een boos gezicht, soms een snauw
En toch, ik mis je

Ik ga met je slapen, sta met je op
zeg tegen mezelf : vooruit, kop op
Maar schreeuw het uit : ik mis je.

Levens gedicht door: De onbekende dichter

Tweeten