Gedichten

In wit protesteren

we spraken golven
over weer en wind
murmelden zee
koesterden oude botten
in geschreeuw van de meeuw

zon lichtte op
in wit protesteren
van opkomende vloed
water versmolt met nevel
in de ondergaande gloed

wij kenden het eind
door het ronden van de pier
proefden zilte in de
eeuwigheid van tijd
en oneindige ruimte hier

terug naar de boulevard
werden wij mensen gewaar
in tal van evenementen
verzadigden zij hun primaire
behoeften en wensen

in de kramp van
hun uitgelaten lach
zag je de angst om
alleen te zijn eenzaam
te midden van zoveel gein



wil melker

Levens gedicht door: wil melker

Tweeten