Gedichten

Oorzaak en getuigen

Haar hart ligt in de goot,
vertrapt onder duizenden voeten.
Haar ziel compleet verstoort,
haar wangen met tranen doorboort.

Nooit zou ze meer iemand geloven,
haar levensvuur hebben jullie laten doven.
Achtergelaten, helemaal alleen,
honderd kilo puin om haar heen.

Familie heeft ze niet meer,
vrienden verloor ze keer op keer.
Verdoemd om alleen te leven,
stemmen in haar hoofd laten haar beven.

Ze doet zichzelf pijn,
even voelt ze zich dan gelukkig en fijn..
Het mes snijd tot diep in haar pols,
ze wacht tot het bloed is gestold.

Even denkt ze nergens aan,
voor korte duur,
Want jullie staan voor haar raam,
maken haar belachelijk geven haar een naam.

Zo kan het voor haar niet verder,
ze wilt dat het stopt..
Voor eens en voor altijd..
ze neemt een onomkeerbaar besluit.

En jullie zijn de oorzaak, en de getuige,
ze draait haar rug naar jullie toe,
en rent weg via de achterdeur...
jullie zullen haar nooit meer zien, en nooit meer pijn doen.

Ze vertrekt naar een land aan de andere kant van de wereld,
en laat haar verleden achter.
Ze is niet zo zwak als jullie,
want ze zou nooit haar leven geven voor jullie.

Levens gedicht door: Sabrina Jansen

Tweeten