Gedichten

Slanke arcades

ik heb stenen gemetseld
slanke arcades gemaakt
verbonden wat aarde
heeft los gelaten
in ons nietig bestaan

met jouw lieve woorden
waste ik mozaïek
de krachtige taal die jij
temperamentvol uitte
mocht ik als specie gebruiken

je lach was als
een beek in mijn tuin
waar tussen rotsen je
ogen de subtropen haar
schitterendste bloemen gaf

pas in de koelte
van de binnenplaats
met haar gesluierd licht
en de stilte van eeuwen
kwam jij volledig tot rust

voor samen heb ik
daar ons water geput
diep uit de ziel van
de aarde geeft zij ons al
generatieslang leven terug


wil melker

Levens gedicht door: wil melker

Tweeten