Gedichten

Toen

Denkend aan mijn dorp
ruik ik de geuren van de hei.
Zie weer het huisje
waar mijn moeder woonde
waar ik kind was
viooltjes plukkend in het gras.
Hoe onbezorgd en blij ik was.

Er was een oorlog aan de gang.
Schreeuwende stemmen,
Die maar steeds ‘Heil, Heil,’ riepen.
Mijn vader was er niet,
Hij werkte in dat vreemde land.
Ik had nog geen begrip,
maar was niet bang.

Ziekte, honger en gebrek aan alles.
Ik zag een eerste auto en schrok me dood,
viel van schrik in de sloot.
Over de heide liep ik naar school
en leerde lezen met Ot en Sien,
zag een plaat van Jetses met het aapje.
Die had ik nog nooit gezien.

We hadden nog geen straat.
Een wagenspoor en een fietspad met betonnen paaltjes.
We konden bokjespringen de hele weg.
Ik kreeg mijn eerste sinaasappel.
Dagen heb ik hem bewaard,
alleen maar geroken…
Ik ruik hem nog, nu ik het zeg.

Luizen hadden we en schurft.
Elke dag werd ik ingesmeerd,
met zwavelzalf.
Gemaakt van reuzel, door een oude dokter.
Er hing een druppel aan zijn neus.
Dat vergeet ik nooit.
Zovele beelden, zoveel geleerd.

Al mijn broers waren in dat vreemde land.
Pas na de oorlog leerde ik ze kennen.
Ik werd er door geraakt
en schaamde mij.
Ik kreeg een hekel aan café’s
als mijn broers daar gingen drinken,
niet beseffend wat ze hadden meegemaakt.

Zoveel levens gingen verloren.
Zoveel leed.
Ontelbaar de graven die gedolven zijn.
Als herinneringen aan het misbruiken van macht.
Zelfs ons kleine dorp ontkwam er niet aan.
Ik was nog maar een kind
Het is toen aan mij voorbijgegaan.

Maar als ik terugkijk, zie ik,
Dat de mensheid niet veranderd is.
Er niets van heeft geleerd.
Met grote en nog machtiger wapens,
Zichzelf ten dode toe bezeerd.

Antje.

Levens gedicht door: Antje.

Tweeten