Gedichten

Verledens stem

Gedachten aan hetgeen lang voorbij is,
bewaren steeds hun grillig, eigenzinnig woord.
Rotsen omvatten een strenge stenen poort;
achter dikke tralies grimt een zwarte nis;

Het geweldig harde slot weert stug en wis.
Herinneringen ijlen vluchtend voort,
zwermen als spoken, zoekend wat hen bekoort.
In de verte wenkt lichtende duisternis:

diep blauwe avondhemel overhuift,
vol lage sterren, een geurig heuveldal,
waar wild hoog vertelgras opbeurend wuift.

Zijn zaad mijmert vrijuit, vermeldt overal,
terwijl het bezadigd blazend rond stuift:
wat ooit was, misschien opnieuw verschijnen zal.




Han Messie

Levens gedicht door: Han Messie

Tweeten