Gedichten

Verse stenen

Ik merk dat hij gevoel ontwijkt
misschien dat dit verward
omdat zijn ego groter lijkt
dan zijn vergeten hart.

ik kan zijn ego strelen
met dezelfde flauwe macht
maar zijn wond kan ik niet helen
daarvoor heb ik niet de kracht.

er is wel veel gelijk te halen
maar zou dit echt nodig zijn?
dan moet ík de prijs betalen
in de vorm van frust en pijn.

als ik de honger leer verdragen
in de stilte van t geduld
het antwoord vindt op vragen
waarmee mijn hart nu is gevuld.

de regie weer terug zou nemen
de puzzel opnieuw leg
sjouw ik met de verse stenen
voor mijn zelfgebouwde...
....weg.


© Marjanekke

Levens gedicht door: Marian van Zwienen

Tweeten