Gedichten

Volgen

Annelie, een meisje van twaalf jaar, lag 's avonds in bed te lezen. Over haar hoofdkussen scheen het licht van een waggelend kaarsvlammetje. Want kaarsen, dat gaf Annelie innige vreugde. Het milde schijnsel maakte haar slaapkamer tot een zo vredig vertrek.

Annelie stond ergens in een groot, donker bos. Het was een frisse nacht. Het bange meisje rilde, wist geen raad.
Een klein vlammetje zweefde langzaam voor haar uit.
"Net mijn kaarslichtje," was de troostende gedachte van Annelie. "Ik zal er achter aan lopen."
De zwarte bomen leken wel schimmige reuzen. De struiken deden danken aan ineengeschrompelde mensen. Alles zag er angstwekkend uit.
"Ach, ik zou zo graag meer licht willen," fluisterde Annelie.

Het volgende ogenblik liep ze over een rechte bosdreef en kon heel goed om zich heen zien. Aan weerskanten van de dreef stonden allemaal brandende fakkels in de grond.
"Heerlijk om tussen die rijen van vuur te lopen," zong Annelies hart. "Als ik gewoon zo doorga, kom ik vanzelf wel dit bos uit. Daarna zal ik zeker mijn huis vinden, of tenminste mensen die mij thuis kunnen brengen.

Die grote toortsen gaven warmte en lieten een sprekend geknetter horen. Daarin klonk een zelfgenoegzaam geluid. Het was een stem van zich beslist willen bewijzen: koste wat het kost opvallen, de eerste zijn.
"Die fakkels zijn al te verwaand!" riep Annelie hardop. "Ze hebben zo'n harde aard!"
Meteen was de verlichte dreef verdwenen. Het meisje liep weer door het duister, achter haar kleine vlam aan.

Annelie liep over zacht mos, over krakend oud lover. Af en toe raakte een takje haar schenen. Het gaf ook een bang gevoel dat het vlammetje weleens voor even verdween. Soms hield het zich schuil achter een boom _ en kwam na enige tellen weer tevoorschijn.
"Het licht moest mij meer zekerheid geven," prevelde Annelie, terwijl ze weer eens moest wachten.

Er kwam geen vlammetje meer. De kruinen van de bomen begonnen licht te geven. Spoedig straalden overal helgele takken boven Annelie. Verrukt sprong ze nu hierheen, dan daarheen. Waar zou ze terechtkomen? Tenslotte kreeg Annelie in de gaten dat ze rondjes huppelde. Telkens kwam ze op plaatsen, waar ze al eerdr geweest was. Die schijnende bomen leken zo op elkaar. Annelie wist het niet meer.

"Dat grote bos vol licht brengt mijn richtingsgevoel in de war," mopperde ze.
Het bos om Annelie was weer even donker als eerst. Met flinke stappen liep ze met het welbekende vlammetje mee, dat zich een enkele keer verstopte. Al die grote, vage gedaantes dreigden stil. Vaak liet een huiveringwekkend geritsel zich horen. Maar het vlammetje liet nooit te lang op zich wachten.

Annelie volgde het afwachtend, berustend...
Eindelijk stond het dappere meisje aan de rand van het bos. Vermoeid ging ze zitten. De grond voelde stevig aan, gaf geborgenheid en kracht.
Nadenkend keek Annelie naar de zwartblauwe einder. Verre sterren twinkelden vragend.

Annelie werd wakker. Ze legde haar boek opzij, blies de kaars uit, die tot een stompje afgebrand was.
Annelie sliep weer in, droomde niet meer.
Haar hele leven bleef de kleine zwevende vlam Annelie bij. De wijze vrouw was daar tevreden mee en verlangde geen grote lantaarns op haar weg.

Levens gedicht door: Han Messie

Tweeten