Gedichten

Vredig

Droefgeestig haar stem tussen kale bomen.
Een melkwitte zon en het zachte mos onder
onze voeten.

Gestaag iedere tred die jij, die ik zet.
Gearmd lopen wij verder door stilte omgeven.
Het begin van een kille winter, stervend leven..

Warm gekleed tegen elkander, de koude asem uit
onze mond en wandelen op weg naar het onbekende.
Bevroren zijn onze lippen, geen woord gespro-
ken, slechts beiden voor ons uitstarend in de
kragen van onze jassen gedoken.

De wereld om ons heen lijkt verzonken in wee-
moed en gedwee laten wij ons mee gaan in een troosteloos en meedogenloos bestaan.

Flauw schijnt het zonlicht over ons gelaat en
denk bij mezelf; Deze aarde is alleen nog maar
bij ware liefde gebaat.

Dan kijk jij mij aan en houdt mijn hand nog
steviger vast en wij voelen ons weer vredig.
Een woord dat bijna niet meer in onze samenleving past.

Levens gedicht door: martin valk

Tweeten