Gedichten

De vaak schenkt levensdurf

Moegeleerd stapt de scholier
door zijn slaapkamer heen en weer
met gespannen kloppend voorhoofd
de helle lamp slaat hem gade
als een tergend waarzeggersoog

druk op de lichtknop

gehuld in wezenloos duister
bewaart het beddelaken
klamme vrees voor morgen
wanneer tartend papier zwaait

de verlopen blokker
-reeds bewustzijn verliezend-
ziet een spitse heuveltop
waar oranje kroonbladen
van een diepe kalebasbloem
zich krullend samentrekken
plots openspringend iets baren:

een zachtblauw elfje
zij roept de zoele nacht op
zweeft bij lokkende maneschijn
over een vredige zee
vol aangewaaide kruidengeur
reist naar het glimmende kustland
zonder wereldse eisen
verdraagzamer dan het luchtruim.

Liefdes gedicht door: Han Messie

Tweeten