Gedichten

Geportretteerd

Op de top van de duinen
kleurrijk afgebeeld in silhouet
daar werd ons gevoel geboren
door een samengesteld bouquet
Maar de aarde kan zo schudden
maar het moment niet vertragen.
Zo liet de zon de kleurenglans
aan de horizon vervagen.

Het daglicht verblindt mijn pupil
de schaduw van mijn dagdromen.
Ik beschilder jouw contouren
om toch steeds bij je te komen.
Ik leef terwijl ik aan jou denk
met herinnering en wijzers.
Ze staan stil in verleden tijd
deze wond kent geen pleisters.

Vijf woorden die jij fluisterde
broos in mijn oor als porselein.
Ging als een deining van de zee
met een golf tegen de kustlijn.
Hoe mooi ik ook jouw woorden vond
en de kracht van jouw zin koester
Verwarm ik mij door mijn dromen
van de glinstering aan de oever.

Besloten deelde wij het beeld
de muren als glazen kassen.
Er was geen oceaan te groot
om onze onschuld te wassen.
Het kernpunt keerde tegen ons
de zwaartepunt als een waarheid.
Om samen apart te wonen
bleek een blinde vlek in de strijd.

Wat wij samen niet konden zien
is dat er iets schuilt als gevaar.
Dat opleeft na een discussie
was het diepste gevoel van elkaar.
Nu leeft ons leven gescheiden
maar de nacht verbind ons samen.
Dat de wereld toch kleiner is
dan wij konden, be . . . amen.


(Geschreven tekst op Marco Borsato - Margharita)


© Alexander

Liefdes gedicht door: Alexander

Tweeten