Gedichten

Mensenkind

Met rozen op de wangen,
en haartjes zacht en blond.
De oogjes blikken vrolijk lachend,
tot kusjes geven neigt de mond.

Wie voelt niet in \'t hart,
een trilling van genegenheid,
voor dit aanminnig mensenkind.
Lopend in een helder licht,
alsof immer door de zon maar stralend schijnt.

Zij strooit alleen maar liefde,
als bloempjes om zich heen.
Zij geeft zo gul dit kind,
waarin men in haar korte leven,
alleen maar onschuld vindt.

De vreugde van haar moeder,
en vaders schattebout.
Zij weet nog niet hoe zij hun hart verwarmt.
Hoe zij vol levenslust,
ook hun geluk steeds levend houdt....

Zo rein, zo gaaf..... zo onbewust.

Antje.

Liefdes gedicht door: Antje.

Tweeten