Gedichten

Wat leefd kan niet als ongezien blijven

Pandemonium eist gegrond zijn aandacht,
uit al die misplaatste overtuigingen!
Jij als menselijk wezen dat zelfs niet meer weet,
dat je buiten jouw innerlijke werkelijkheid leeft.
Ongeloof wordt cruciaal als het nut van woorden,
levendig wordt vertaalt in valse klanken.
Luister je, als je spreekt?
Luister dan eens zonder alleen bewondering voor eigen stem!
Neem het oor ook voor als iets wat kan luisteren,
en niet alleen als iets, voor wat maar ruisloos klinkt.

Pandemonium, om zo terug als beest,
het dierbare wezen van je bestaan te aarden,
terug te beheersen en terug de kracht van de wil de kans wilt geven.
Om zo door eigen denkwijze het oneindig helder zicht te bereiken,
terug die eerlijke mooie gedachten ontwerpen die je wilt doen leven.
Ook al lijkt alles in tegenspraak met je innerlijke waarheid.
Door het vermengen van meningen,
in een alsmaar raadselachtigere vertaling.
Besef dat deze nooit stand kunnen houden.

Het voelt vaak aan als een eeuwige strijd,
tussen het dierbaarste van onze zijn, de ziel,
en dan de geest die maar al te vaak zoek raakt,
in het eindeloos denken.
Ongelooflijk hoe wij frivool,
de geweteloze zijn ondoordacht gekregen gedacht,
in ons denken durven opnemen!

De ziel leerd onszelf te ontleden,
onszelf te doorzien, en ons open te stellen.
Al de wijsheid zit diep in het ondenkbare,
daar waar we onze werkelijke zelf zullen ontdekken.
Maar wie gelooft nu als ik je zeg,
dat we allemaal levend gevangen zitten,
in gedachten die nog niet eens ons eigen zijn.
We geven onbewust een hoofd vol met oordelen,
een hoofd vol met meningen, genadeloos over aan het lot.
Verdwalen en verliezen onszelf,
door onze eigen onzuivere gedachten het leven te geven,
en ergens zelfs nog te gunnen.

Omdat iedereen vergeet en sommige zelfs nog niet eens weet,
dat we eigenlijk gewoon dagelijks in een gedacht hebben geleefd.
Als een mogelijke bron van wijsheid, die wij naiëf de vrijheid geven,
om binnen te kunnen dringen in onze ogen, onze oren.
Pandemonium? Schreeuwend en tierend,
alleen maar om eens gehoord te worden.
Maar de keel is verroest, door een stem die niet kan klinken,
uit vrees of hij zijn waarheid nog wel weet.
Doorheen al die nutteloze gedachten, opweg naar die kwellende geest.
Daar verdwijnt onze adem, en neemt het denken ons weer in de greep.

Wij blijven maar bezorgd dromen,
hebben we nu werkelijk onze gedachten leven gegeven?
Weet iemand eigenlijk waar we zijn?
Kan je eerlijk zeggen waar je eigenlijk werkelijk bent?
Ben je overtuigd van je eigen overtuigingen?
Ook over wie je denkt dat je met hart en ziel bent?
vertrouw je een gevoel of spreekt je intuïtie?

Het enige wat ik nog kan zeggen is...
Maak je hoofd vrij van gedachten, denk positief,
het leven zal naar je toe stromen,
en onvoorwaardelijke liefde zal uiteindelijk op je pad terecht komen.

Levens gedicht door: End

Tweeten