Gedichten

Eenzaamheid

Soms wanneeer de zon verbleekt,
en de nachtelijke duisternis aanbreekt.
Waardoor alleen jij dan nog voelt,
Wat er met eenzaamheid wordt bedoeld.

Dan staar je door het raam voor je uit,
terwijl je ieder andere buiten sluit.
Je weet dat is ook niet goed,
omdat je daar een ander pijn mee doet.

Het leven is geen rozengeur en maneschijn,
Een moet mens soms met veel minder tevreden zijn.
Dan vraag je stil in gedachten,
hoeveel tijd mag ik nog verwachten.

De één gaat jong een andere oud,
deze zekerheid is wel ingebouwd.
Maar niemand gaat er voor zijn tijd,
sommigen plots, een ander na veel strijd.

Lichamelijk wordt je steeds sneller moe,
zo groei je geestelijk naar het einde toe.
Tegen de pijn neem je geen pil ,
omdat je absoluut niet slapen wil.

Eigenlijk is het niet zo kwaad,
als je na veel strijd ten onder gaat.
Omdat je in die tijd is gegund,
dat jij nog afscheid nemen kunt.

Want als de dood dan is gekomen
en je afscheid hebt genomen.
Alles wat je doen moest is gedaan,
dan kan jij rustig slapen gaan.

Ziekte gedicht door: Simon

Tweeten