Gedichten

De verre toekomst

Ik stond op met een lach,
alweer een nieuwe dag.
De robotten maken het eten al klaar,
in de keuken staan ze daar.
Ik plof me neer in de stoel zo groot en zo lang,
en voor dieven zijn we ook niet meer bang!
Die bestaan al jaren niet,
niemand heeft nog door dieven verdriet.
Ze werden naar ergens geteleporteerd,
we hebben die truc van een professor geleerd.
Niemand over de hele wereld heeft geen speciale machiene of een robot,
die hebben de meeste mensen nodig,
anders worden ze zot!
Ik zeg gewoon de post voor de tv op te zetten,
en op het huishouden moeten we ook niet meer letten.
Maar behandel je robot met liefde want anders gaan ze weg,
dan heb je wel brute pech!
Je moet wel zeggen tegen hun:"Ik hou van jou en jij van mij!"
Dat maakt de machienes en de robotjes blij.
Mijn papa moet naar het werk want dat moet ook wel gebeuren,
ja kunt niet de hele tijd naar tv zitten te leuren.
Hij word geteleporteerd naar zijn werk in het kantoor,
je zelf transporteren is niet moeilijk hoor!
Het is daarbij ook nog doodgewoon en heel normaal,
ja stapt gewoon in een portaal.
Zo gaat dat elke keer,
opnieuw en weer.
's Avonds ben ik dan meestal moe,
dan teleporteer ik me naar m'n bedje toe.

Overige gedicht door: De onbekende dichter

Tweeten