Gedichten

Duidelijke Ongrijpbaarheid

Brakke poten
zetten zich af van de onomwonde stem van
solide grond
Zo harmonisch zweven,
de atomen
in ongelijke
kringen rond.

Genadeloos
leefde er ooit
dolende dubio in de
doorslag.
Zwenkend in tijd,
luiden kerkklokken
met een
ontastbare lach.

Bevroren
speeksel afhankelijk
van de mond
der wachtenden.

Een wanhopige claxon in ruimte.
Zo verdween het felgele geluid.

Overige gedicht door: Bella

Tweeten