Gedichten

Queeste

Achter de stralen van de nacht,
in de avondschemering van de eerste dag,
lopen wezens in angst verlamd.

Waar gaan zij heen?
Wie leidt hen op hun onzichtbare queeste?
Het licht dat hen verblijdde op het pad
van hun nieuwe bestaan?

Waarom verkillen zij dan in deze wereld?
Weigeren zij de gloed van haar armen
te delen met hen die hunkeren?

Welke fouten maken de aanbidders, dat
zij verschuilt het gelaat van haar hart?

Tussen de pas verbonden universums rijst
rusteloos een muur van onbegrip, ruw gestapeld
uit beangstigende dromen van hen die weigeren
te geloven in de zuiverheid van hun band.

Wat vermag de kracht van een wegkwijnend hart
tegen de angst van haar liefde?

Waar ligt de rede die kan doorbreken de ijlheid
van een bange geest?

Hoe kan de eenzame zijn droeve lot laten keren?

Vreugde is sterk verbonden aan haar waar
hij naar verlangt, waar hij alles wil aan schenken,
waarzonder hij geen leven meer kan leiden.

Vraag hem niet want daar staat hij dan,
de toeschouwer van zijn leven, beangstigd
als een kind wachtend op de beloning voor
zijn geduldig lijden.

Ook hij is vertwijfeld en kent niet de strelende
zucht van geluk.
Ook hij laat gedachteloos branden de waanzin
tot er slechts overblijft de flikkering van zijn hoop,
gedoofd door onbekende winden die breken de
ketenen tussen heden en verleden.

De toekomst? zij blijft steeds weer verscholen
achter de stralen van de nacht.

Overige gedicht door: De onbekende dichter

Tweeten