Gedichten

De tuin

Het was in een sereen blauwe meinacht:
in stilte verlicht de maan magistraal
God geve het niet voor de laatste maal
de vreugde die de bron mij heeft gebracht.

Vanuit het niets verschijnt een nachtegaal,
strijkt neer bij de fontein en onverwacht
galmt een trieste melodie die met kracht
aanzwelt tot wat ik denk in mensentaal.

Hoe zuiver klinkt in het duister mijn klacht
over het verlies van ons liefdeskind,
een jeugd, de voorjaarsziel, een volle maan.

Melancholiek hoor ik in mijn tuin aan
hoe haar lied verwaait in de zwoele wind,
zacht kabbelt de bron verder in de nacht.

Overlijdens gedicht door: Ferdinand van Heijningen

Tweeten