Gedichten

Duistere Vensters

Een vrouw in het zwart
ervaart de zachte voorjaarsregen
achter haar ongelapte ramen
als nog niet verwerkte rouw.

Uren en dagen gaan traag voorbij
als ze stil en alleen op een schommelstoel zit
en geluidloos schreit.

Het is haar overleden man; ze is moe.

Hoe eenzaam voelt de pijn en het verdriet;
decor van een grijze deken die de hemel bedekt.

Erkennende de oprechtheid van haar gevoelens
aanvaardend de vergankelijkheid van het leven.

Het wenen voorbij en afgelegd het zwart.

Johan-2015

Overlijdens gedicht door: johan

Tweeten