Gedichten

Meidag

Wit licht siddert op de vensterbank
tekent schaduwen met scherpe lijnen
nu lig ik hier langzaam te verdwijnen
blijft het blad van onze vriendschap blank

Telkens ik door mijn geheugen mank
blijf ik mij opnieuw aan jouw blik schrijnen
buiten lente, zon schijnt door gordijnen
van je stem vervliegt nu reeds de klank

Waarom doen we nu niet wat we zouden?
samen in de warmte van de stad
terwijl we één keer elkaars hand vasthouden
samen duiken in een koel zwembad
luisteren naar de vogels in de wouden
liefde heeft vaak niet meer nodig gehad

Vriendschaps gedicht door: BlueonBlue

Tweeten