Gedichten

De kat

Zaterdagmiddag, drie uur,
net mijn bed uit.
Vanwege mijn nieuwe knie.
Ik kijk naar buiten.
Je gelooft niet wat ik zie.

Een kat loert naar mij,
bovenop de balk van de pergola zit hij.
O, nee, de merels, de merels..
Ik zwaai: “Ga weg jij, ksst, ksst, ga weg.”
Onverstoorbaar zit hij, luistert niet naar mij.

Strompelend met mijn rollator,
ga ik naar buiten, niet zo best.
Hij kruipt nog verder tussen het blad.
Plat op de buik ligt hij,
Vlak boven het nest.

Hij laat zich niet verjagen.
Wat te doen? Mijn arm is te kort.
Wacht, de bezem staat er toch.
Moeilijk allemaal, ik krijg het voor elkaar.
Ik geef hem een por met de stok.

Dat helpt, hij slaat op de vlucht.
Daar had hij niet van terug.
Maar... geen vogels, het nest is leeg.
Waar zouden ze zijn?
Zouden ze al uitgevlogen zijn?

Dat blijf ik dan maar hopen,
Ik heb ze niet teruggezien.
Nou ja,
misschien is het toch nog goed afgelopen.

Antje.

Vrolijke gedicht door: Antje.

Tweeten