Gedichten

Klussen

Vannacht zag ik jou werken,
je plaatste zelf een grafsteen.
Met een voetstuk en inzinking.
Het regende heel hard.
De aarde leek pikzwart.

Ik zag je daar zo bezig,
van een afstand keek ik er naar.
Je vroeg me nog,
te helpen tillen.
De steen was niet zo zwaar.

Voorzichtig kwam ik toen wat dichterbij,
ik zag geen naam.....
Toen schrok ik wakker,
voor wie was die steen?
Was hij misschien voor mij?

Ik ging toen snel uit bed,
om heel vlug wat te eten.
Een dubbele boterham,
met speculaas ertussen.

Je wordt zo leeg en hongerig,
van al dat nachtelijke klussen.

Vrolijke gedicht door: Antje.

Tweeten