Gedichten

Visserslatijn

Aan het water bij het sluisje,
woonde Berend, hij sprak goed Latijn.
Dat haalde hij uit vreemde boeken,
daardoor ving hij meterslange snoeken.

Op een dag, zag hij daar aan de waterkant een snoek.
Hij bukte zich om goed te kunnen kijken.
Daarbij viel een zilveren gulden, voor tabak bestemd,
uit het zakje van zijn hemd.

Iedere dag sleepte hij toen met zijn hengel,
door het water voor zijn huis.
Het lukte hem maar niet de snoek te vangen.
Hoe zou dat nu toch komen?
Het zat hem echt niet lekker, hij verscheen zelfs in zijn dromen.

Na weken ging hem plots een lichtje op,
misschien is hij door de sluis gegaan.
Ik zal maar eens aan de andere kant gaan staan.
En ja hoor, wat was nu het geval,
die grote snoek lag zomaar op de wal.

Vlug werd de snoek toen schoongemaakt,
en weet U wat hij vond?
Ja,ja, U denkt die zilveren gulden….
Nou nee, dan bent U toch abuis…..
De snoek betaalde, net als ieder ander,

een kwartje voor de sluis.

Vrolijke gedicht door: Antje.

Tweeten