Gedichten

Mist

mist

langzaam
pakte de dikke
grijze mist mij in
ik kon nog net
mijn hand voor
ogen zien

in duizenden
lichtspikkels werd
het inkomend
licht gebogen tot
een feeërieke
schijn voor de ogen

er waren geen
geluiden meer
van buiten door
demping was de
wereld afgesloten
van het leven

de vochtigheid
benauwde mij
maakt het ademen
zwaarder waardoor
ik piepte en later
wat licht paniekte

nog zag ik de
grond tot ik een
stoeprand vond
om die te volgen
naar voor mij
bekend gebied

ik dwaalde
heb veel gebeden
maar herkende niets
meer uit verleden
tot ik eindelijk bij
de auto’s kwam

mist had afgedaan
bangheid opgetrokken
de voordeur heb ik
dichtgedaan want ik
was uit de doden
helemaal zelf opgestaan

wil melker

gedicht door: wil melker

Tweeten