Gedichten

Winterse ritmiek

[b]
ik zag
dat zij lachte
maar haar
ogen ijsden
het landschap
met een strakke
noordoostenwind

zacht zong
het riet
langs de oevers
het verdriet
over zomer en
zon in een
winterse ritmiek

weer glijden
krassend de
gebogen lijven
in de luwte
van de kant
hand op de rug
de ander even rust

in onpeilbaar
zwart komt de
schaatser zich tegen
nog is er haar lach
in de lage zon
alleen ruist riet al
hypnotiserend nacht


wil melker
/b]

gedicht door: wil melker

Tweeten