Gedichten

Tijdloze herkenning

ik wist niet hoe
jij transformeerde
maar dat je het deed
kon ik uit eigen
ervaring delen

al de keren dat
jij mij onbewust
even raakte en onze
werelden tot
universum maakten

mijn hand op
de bast van een
boom zomaar aan
de kant van de weg
in tijdloze herkenning

we deelden
jaarringen kruisten
hete zomers aan en
benoemden winters
in koudste herinnering

jouw lach gaf
glans aan de muren
van ieder gebouw
in deze groeiend
warme gemeenschap

wij waren de ziel
die zich verjongde
in baby’s de trots van
ieder gezin en de rots
van bestaan met elkaar


wil melker

gedicht door: wil melker

Tweeten