Gedichten

Ridder Kalossus

De Middeleeuwse
roofzuchtige kasteelheer
bewaart angstvallig
zijn gekoesterde trofee
de Kokanje Diamant.

Hij vraagt wijze raad
aan een toverkluizenaar,
die bij laaiend vuur
"Laberdekulos kadeen,
word één met deze steen," roept.

De ridder lost op,
sluimert al verzonken spook
in de edelsteen,
die na eeuwen rond reizen
bij koning Fideldijn komt.

Het juweel verhuist,
als dank voor vele diensten
aan de goede vorst,
naar een oude wortelman,
de flinke Olle Kapoen.

Buurman Puk Toffel
komt bij de dwerg op bezoek,
wrijft over de steen:
een zwevende gedaante
komt eruit tevoorschijn.

De ontwaakte geest
van de wrede Kalossus
lacht naar en dreigt luid,
jaagt de beide mannetjes
het huis uit, bos en nacht in.

De roofridder landt
in een verlaten bouwval
-zijn kasteel van eens!-
waar buitgemaakte schatten,
nog nooit gevonden, liggen.

Dan treft hij opnieuw
de hierheen gevluchte
bange kereltjes,
sluit hen in een kamer op,
voorspelt angstige toekomst.

Het woedende spook
eist de oude, dure steen,
die Olle Kapoen
steeds zorgvuldig beschermend
binnen zijn kleding meedraagt.

Maar het geluk lacht.
De twee vrienden weten
uit het enge slot
los te breken en snellen
door onweer, over bergen.

En weer overvalt
de gevreesde verschijning
de vluchtelingen,
die het toverwoord van eens
ooit hoorden en onthielden.

De spookridder slaapt
voorgoed in de diamant,
die verborgen rust
in het knusse dwergenhuis,
dat altijd vrede geniet.








Han Messie

gedicht door: Han Messie

Tweeten