Gedichten

Middenstatie

Een hoge paleiskoepel overhuift
onverstoorbaar statig het gekrioel
van mensen, die zich spoeden naar hun doel,
als de trein met gedender binnenstuift.

Men roept gehaast, snelt langs elkaar en wuift.
Druk zoekende ogen en jachtig gevoel
zijn in de spijszaal plots aangenaam koel,
waar de blije drinker ogenschijnlijk fuift.

Bedaagd marmer prijkt zacht glanzend, verspreid,
schouwt door heel het gebouw, knipoogt minzaam
naar winkels en kantoren van de nieuwe tijd.

Samen klinken reizen en toeven vreedzaam.
Geschiedenis, voortgang: beide tonen vlijt.
Antwerpens spoor geniet de wijdste faam.








Han Messie

gedicht door: Han Messie

Tweeten