Gedichten

Een spierwitte ziel

de woorden
ontglipten mij steeds
in een overigens
uitmuntend vers
ik knoopte friemelde
schoof en kookte
uiteindelijk van woede
omdat het geen
goedlopend geheel
wilde worden

ik heb het losgelaten
zoals god dat deed
in ieder voor zich
en toen werd hij
ineens naarstig gemist
in de waterval van
talloze mogelijkheden
als vaste rots in een
steeds maar sneller
rondzingende hemel

het vers hoort zichzelf
te declameren alleen
in de presentatie valt
nog wel het een en
ander bj te leren want
terughoudendheid is
jezelf wegcijferen
jouw woorden zijn er
eerst en dan pas
kom jij aan bod

dan kun je zingend
de kerk of zaal uitlopen
met een melodie die
rechtstreeks als absolutie
uit de hemel van de
biechtstoel komt na
met een lach en het
heilige kruis weg
gezonden te zijn met
een weer spierwitte ziel


wil melker

gedicht door: wil melker

Tweeten