Gedichten

Laatste avondmaal

naast zijn hoge bed gezeten,
met enkele wakers over zijn grote slapen,
heb ik, het mocht nog komen, zijn laatste maal
toch maar mooi opgegeten, terwijl ik daar zo samen
met hem bezig, hem soms even streelde, van spreken
kwam het er hier niet meer van, terwijl ik daar zat
en at, wist ik, hoe anders dan ik het moeilijk
al missend al bad, zo nader zo naast hem
nabij gestemd met enkele metgezellen
verbonden rondom, dat dit ene
niet meer te keren moment
ons een laatste maal, ik
liet het mij smaken,
ons raken, geliefd
te vieren vond.

Christelijke gedicht door: Hans Winter

Tweeten