Gedichten

Vluchtig maar vast

Het immer doorgaande wereldwoeden
kent óók kleine, verloren ogenblikken
dat men tobbend, als een dier in vangstrikken,
zijn hart voelt hopen, strijden en bloeden.

Dan vragen mensen God hen te behoeden,
smeken om genade zonder wikken.
Naar boven, alle zoekende blikken!
Dit korte uur kan iets machtigs uitbroeden.

De hoogste Heer ziet het aardse gebeuren,
gelijk sidderzuchtje door zonnig woud,
terwijl Diens oog mag juichen of treuren.

De Almachtige belooft eeuwig behoud
aan de mensheid vol vliedende geuren,
geeft ons eens het leven, dat nooit ophoudt.

Christelijke gedicht door: Han Messie

Tweeten