Gedichten

Zwervende oase

Leven op aarde: voortdurend trekken
door meedogenloze, verlaten woestijn.
Het zonnezand is vol gloeiend venijn,
dat ieders lichaam en ziel wil dekken.

Aansluipende honger en dorst wekken
een duister, spits oplettend angstig-zijn
voor het nabije uur met geheime pijn.
Moge God zijn handen naar ons strekken.

De verbazingwekkende druiventros,
eens door Mozes' helden weggedragen,
vertoont zich nog, zweeft eeuwig vrij en los;

de zachte, zwaarsappige vruchten vragen
of men hen proeft, verkwikken als nat mos
het dorre gemoed. Lust meer te wagen!


Han Messie 2011

Christelijke gedicht door: Han Messie

Tweeten