Gedichten

Naastenliefde

Zachtjes dalen de sneeuwvlokken op het oude vervallen huisje aan de bosrand neer de kleine raampjes zijn bevroren en een witte rookpluim komt uit de schoorsteen bij dit ijskoude weer. Muisstil een beetje een bedroefde dag net voor kerstmis die niemand voorzag.

Een heel klein lichtje is door de raampjes nog net te zien, en bij de oude kachel zit een oud vrouwtje te warmen het is al ver over tien. Diep in gedachten verzonken op deze kerstavond en terug denkend aan haar bijna verlopen leven, denkt zij heb ik de mensen om me heen wel genoeg liefde gegeven.

Een traan loopt over haar verweerde gezicht en wangen,niemand die om haar is bekommerd of aan haar denkt, eenzaam alleen achter gebleven nu ze de mensheid geen liefde meer schenkt. Hoe anders was het op vroegere kerst nachten als zij bij weer en ontij lekkers bij de armen mensen ging brengen te voet, en heerlijke broodjes in overvloed.

Zo kan het sommige goede mensen die altijd voor een ander in de weer zijn geweest vergaan, nu ze zelf niet meer kunnen blijven ze eenzaam en verlaten dan ook letterlijk in de kou staan. Mensen kijk altijd om je heen en blijf daarom altijd bedenken moet ik de mensen om me heen niet wat meer liefde schenken.

Het oude vrouwtje wenend om de wereld en haar mensen, biddend tot onze lieven Heer, pinkt menig traantje weg en denkt terug aan vroeger aan de kerst van weleer. Zij die alle het goede in zich had en haar krachten aan de mensen om haar heen heeft gegeven. Mag toch zeker het licht en de zegen van het kindje Jezus in haar lieve oude hart beleven.

Kerst gedicht door: Frans Vos

Tweeten