Gedichten

Anoniem publiek

ik zag als kind
schaduwen al bewegen
in een eigen leven

was geen zonnegek
al dat helle licht
op die ene open plek

mijn jeugdigheid kon
creatief spelend al
zijn energieën kwijt

keek wel vaak naar
de podium plaats waar
grote ogen wervelden

muziek zijn eigen
noten danste op de
zelf gecomponeerde melodie

alleen op het toneel
kon je ontdekken wie
en wat je eigenlijk was

onweerstaanbaar
trok anoniem publiek mij
de wereld van bekendheid in

ik was beduusd
in het begin maar het
voetlicht wendde veel te snel

heb echt gedacht
dat ik de jezus was en
ook een eigen hemel had

maar mijn kerk werd
een hof waar alleen stilte
nog applaudisseren mocht

Levens gedicht door: wil melker

Tweeten