Gedichten

De eeuwige strijd

Wat zou het mooi zijn mijn ouders weer te ontmoeten.
Mijn grootouders, Jolanda, Joop, al mijn dierbare,
dat ik hen na mijn dood met open armen mag begroeten.
alle kanjers die ontbreken in mijn resterende levensjaren.

Wat zou het mooi zijn hen te omhelzen, hen te kussen
voor eeuwig in vrede ergens zonder de pijn
zonder twijfel, haat, jaloezie; geen geweten meer te sussen
geen verlangen meer om bij hen te zijn.

Voor zo een perspectief zou je direct het leven verlaten,
helaas keurt men dit af, men gaat je daad zelfs haten
want geloof je dit, geloof je in Gods bestaan
en zul je alleen met zijn akkoord naar binnen gaan.

Is geloof dan uit angst en verlangen ontgonnen
door ontkenning steeds meer afspiegeling erbij verzonnen
alleen willen zien en horen wat je zien en horen wilt
charlatans gebruiken dit ook en door hen wordt je vaak getild.

Eendraachtig bevestigen wat er staat geschreven
ontvreemt je de rede, je vrije geest; kost je leven
leven door mijn lieve ouders verkregen, is geen spot
hoe mooi en reeel de beeldspraak; soms wordt je gewoon bedot.

Nee ik zie mijn lieve ouders niet meer na dit bestaan
Jammer, want mocht het zo zijn, dan zou ik er alles voor geven
Hoe mooi en respectvol volgzame gelovigen ook leven
Dood is dood als het kaarsje uitgaat is het met je gedaan

Dus sluit je ogen heel even elke dag en zie je samen staan
op die bedwelmde wolk die als de hemel staat beschreven
dan kom je ze elke dag heel even tegen
soms met een lach en soms met een traan
maar voor altijd bij je, voor de rest van het aardse leven

Levens gedicht door: PIHE

Tweeten