Gedichten

De laatste trein

ik zoek beschutting
tegen de tocht
bij kale muren

de muziek is oud
sterft in klanken
tussen roestige spanten

neon brandt koud
in dit oord waar mijn
reis ruw is verstoord

wacht gelaten op
de laatste trein die
er al lang had moeten zijn

weet dat die nog gaat komen
met wagons uit mijn dromen
ik heb hem al eerder gezien

stellen met geboorte en jeugd
rijtuigen met beslagen ramen
de kussen en afscheid in tranen

ik hoor en voel al
de lucht dikker worden bij
zijn nadering van het station

maar in lichte flitsen
van ogen en gezichten razen
wagons in volle vaart voorbij

laten mij alleen
gestrand op een donker perron
zonder trein op weg naar de zon

© Wil Melker

Levens gedicht door: wil melker

Tweeten