Gedichten

De tijd mist troostigheid

er groeit
geen stilte om me heen
in de neerslag van geluiden
verdrink ik moederziel alleen

waar schaduw
dagen met donker kort
schort het aan licht
voor nog enig perspectief

de tijd mist
troostigheid als zij
met lange slagen
de uren gaat vertragen

chaos tocht
in gure vlagen
gaat zwart land het
witte doek nog dragen

ik heb ineens
de knoppen omgezet
alle voorjaarsbloemen
uitdagend voor het raam gezet

Levens gedicht door: wil melker

Tweeten