Gedichten

Een man takelt hard af...

Na korte tijd zag ik hem terug; hij leek óp
En plotseling realiseer ik het me met een
schok
Nauwelijks hoorbaar zegt hij me wel gedag;
ik die hem meestal zó anders zag...

Ik vertrek geen spier, we zijn zo omringd
Opeens is hij niet meer zoals eens, móói in
zijn ouderdom
Híj die meestal door zijn charmes een ieder
voor zich won.

Het verontrust me meer dan ik waar wil hebben
Zo graag zou ik hem iets vriendelijks zeggen,
maar de woorden stokken in mijn keel
Hém hoor je niet, iets te vertellen heeft hij
niet veel.

Met veel spijt merk ik op zijn akelig bleek
gezicht
Zijn ooguitdrukking is dof, niet door levens-
vreugde opgelicht
Er gaat stil door me heen: hoe lang ís hij
er nog? Ziek en oud is hij immers toch?

Nooit was hij mij een heel díkke vriend
Maar dit verval te moeten zien...
Zou zijn medicatie hem nog wat helpen?
Ik had het liefste stilletjes wat gegriend.

Dakoyria, 2017.

Levens gedicht door: Dakoyria

Tweeten