Gedichten

Eenzaamheid 2

Wachten op iemand
die aan zal bellen.
De avond rond beloven.
Blijven geloven,
zelfs als er niemand komt.

Luisteren naar de geluiden die vervagen,
naar de wind,
de verten diep in huis.
Eenzaam zijn
en traag zoals het donker komt
de schaduwen ervaren.

Namen noemen
en tegen muren praten.
Urenlang zichzelf verlaten.
Een stoel verplaatsen in de hoop
daarna niet meer alleen te zijn.

Ramen sluiten.
Een boek dat openligt dichtdoen.
Van dromen in een bed bedaren.
En morgen alles overdoen.

Levens gedicht door: Pierre Van Laeken

Tweeten