Gedichten

En passant

Prachtige bergen langs zonnestralen.
Hemelhoog gedachten die ontspruiten.
En een lach onderhuids die gezichten
tekent op een ruit beslagen van een
Pittoresque huis in het vallei.

Serene stilte in de verte, een adelaar
Op zoek naar zijn buit,de natuur vol groen,
water, geur van limoen elders op stranden
Wit en en zeeen helder en schoon.

Seizoenen sneuvelen als het leven zo gewoon.
Eenvoud in al haar pracht, vogelgezang en
Sterren in de nacht die betekenis geven aan
Een bestaan waar langs men zou moeten gaan.

Te proper, te zuiver is deze aarde van waarde
Te ontdoen middels zaken en een onechte zoen.
Bedoeld om te vergaren, zonde van al die jaren.
Zo in vergetelheid geraakt en niemand die het
Wezenlijke nog kent.

Rivieren stromen naar zee en oceaan.
Duinen, stranden, een laan met populieren.
Men denkt de naaktheid van het zijn te kunnen
Bestieren door eigen trots en macht..
Waarbij zwakte bezoedeld door kracht van hen
Die immer uit zijn op gewin en zich afvragen
Pas later:'Wat heeft het leven voor een zin?

Prachtige bergen vergen aandacht, deze aarde,
De wereld evenzo.
De dood wacht, maar wordt ongeduldig, het leven een vergeten kado.

Levens gedicht door: martin valk

Tweeten