Gedichten

Gestorven boezemvriend

hij had een wil van ijzer.

het was een man van staal

wat ouder, maar veel wijzer,

voor mij een ideaal!


hij had twee sterke schouders

waar ik op steunen kon

gaf warmte als mijn ouders

hij droeg in zich de zon.



zijn ogen waren meren

oneindig diep en puur

hij leefde zeven keren

hij molk uit ieder uur





zijn woorden niet te tellen

sneden toch atijd hout

hij bleef me vergezellen

zijn hart was puur als goud




hij schonk me altijd ruimte

en nieuwer perspectief

voor hem bleef ik steeds duimen

hij had me liever dan lief



hij hunkerde naar morgen

levend voluit vandaag

bij hem was ik geborgen

soms voelde ik zijn vraag



waarom niet voluit leven?

waarom nog steeds taboes?

vriendschap wil enkel geven

liefde bevat nooit droes.



hij droeg mij steeds op handen

nooit zette hij me klem

we smeedden samen plannen

soms ,hoor ik nog zijn stem!

Levens gedicht door: jozlebruyn

Tweeten