Gedichten

Gewoon mezelf

Met een blik naar binnen probeer ik het.
Zelf open ik deuren, zet ze op een kier.
Ik voel, proef en betast.
Is dit wie ik ben?
Alomvattend, eigenwijs en arrogant?

Ja, dit ben ik, geen valkuilen of maskers.
Geen verwachting of zelfs een corrigerende blik.

Ik leef, haal adem en zet nog steeds stappen naar voren.
In de meest duistere holtes van mijn bestaan is het goed.

Het geeft voldoening om weg te kijken.
Een euforische ervaring, een opeenstapeling van gedachten.

Dit ben ik.
Hier ben ik.
En het voelt goed, een opluchting.

Kermend en stotend omarm ik mijn bewustzijn.
Kijk om me heen en zie dat het goed is.

Ik creëer mijn eigen bestaan, mijn eigen stuk waar ik recht op heb.
Geen stekende vingers die mijn blauwe lucht proberen open te scheuren.

Nu is er stilte, voorheen was er slechts mijn eigen tekortkoming.
Mijn "vallen en weer opstaan"
Een verborgen schat, mijn eigen weg.

Ik Loop nu verder, omzeil tegenstand en wuif het weg, dit is mijn manier.
Het werkt, het bevrijd.

Een emotionele wederopstanding van hetgeen ik verloren was.
Psychologische geborgenheid verpakt in een zeepbel.

Die prik ik nu door, en bevrijd me van de teugels die mij proberen te temmen.
Geen keus, geen consequentie, want ik sta het niet meer toe.

De stilte, de afwezigheid van pijn.
Mijn gevoel, in een andere verpakking maar niet beklemmend.

Dit ben ik!!!!!!

Levens gedicht door: crushed

Tweeten