Gedichten

Hernieuwde ouderdom

"We worden al behoorlijk oud," zei de zeearend tegen zijn wijfje.
De twee grote roofvogels zaten op het strand, terwijl de zon stralend opging. Ze keken weemoedig om zich heen.
"Maar ik weet wel wat," zei een heel oud mannetje, dat opeens naast hen stond. "Jullie moeten het zuiverste zoetste water opzoeken, ergens in de oceaan." De kleine grijsaard trok aan zijn baard, die tot aan zijn middel kwam. Het leek wel of hij in de lucht verdween.
Meteen vlogen de beide zeearenden op. Over de zee ging het. De hele dag vlogen ze maar door. Waar zou er in vredesnaam zoet water in de oceaan te vinden zijn? Maar de vogels hadden het volste vertrouwen in dat oude mannetje. Vol spanning gingen ze almaar verder, voelden dankzij hun opwinding geen vermoeidheid.
Het werd nacht. De zeearenden vlogen dicht boven de trage golven. Jammer genoeg rook het water overal even zout. Nog steeds waren de dieren niet moe. Ze volgden een albatros, die achter de sterren in de verte aan vloog. Dat was vast een slimme vogel; hij zou hen wel kunnen helpen.
De morgen brak aan, met grauwe zware wolken.
"Kijk, een groot schip beneden ons," krijste het zeearendsvrouwtje.
"Erop af!" antwoordde het mannetje. "Daar zal vast zuiver zoet water zijn!"
De beide dieren daalden op het dek naar, vol blijde hoop.
"Gauw het net over die twee zeearenden gooien!" schreeuwden de matrozen. Een geweldige wind stak op en belette de zeelui hun plan uit te voeren. De beide vogels stegen weer op. De vleugels alleen maar gespreid houden was genoeg. De harde stormwind droeg hen vanzelf mee. Ver beneden zich zagen ze hoe de schuimende golven woedend brulden en kookten. Vloog daar bij de einder die albatros niet?
Urenlang gierde de storm. De zeearenden hadden niet de minste moeite om voort te komen, want de wind was een geweldige reisgezel. Maar tenslotte werd het weer rustig. Pas op dit ogenblik merkten de moedige dieren dat ze helemaal uitgeput waren... Die vleugels wilden niet meer op en neer gaan. Ze lieten zich maar vallen, gaven niets meer om hun leven...
Plof! Daar voelden de zeearenden koel, stromend water om zich heen. Wonderlijk, het was niet zout, maar heel zuiver en zoet van smaak. Van verbazing namen de dieren een grote sprong en _ stonden aan de kant van een weidebeekje! Daar kwam ook de bekende albatros aan. Hij streek aan de grond, veranderde in het oude mannetje dat ze op het strand ontmoet hadden!
"Jullie hebben het gevonden," lachte de kleine grijsaard.
De oude zeearenden bleven op het kleine eiland wonen, waar het zuiverste beekje van de wereld stroomde. Als ze hun vleugels in de frisse stroom wasten, voelden ze zich als herboren.

Levens gedicht door: Han Messie

Tweeten